وبلاگی از شن و مه

چه خوب بود اگر بين من و تو نه رودي بود و نه كوهي و نه سايه هيچ نا اميدي و نه هيچ آفتاب تند سوزاني بين ما فقط راهي بود هموار و صاف و روشن كه قلبهاي ما را بهم مي پيوست كه تن هاي ما را بهم مي پيوست ولي ديگر مرا اميد رفتني به چنين راهي نيست... گامهايم از رفتني در تاريكي به ستوه آمده اند تنم آرزوي فراموشي را دارد ولي هنوز قلبم چون شمعي مي سوزد و من بر اين كوره راههاي ناهموار به اميد ديدار تو روان هستم وبلاگی از شن و مه...

نوشته شده در چهارشنبه بیست و دوم شهریور ۱۳۹۶ساعت 10 توسط احسان | |

وبلاگی از شن و مه...